Grant Map EU

Pocysterski zespół klasztorny w Gościkowie wraz z wyposażeniem, ze względu na wysokie walory artystyczne, zabytkowe i historyczne, objęty jest ochroną prawną poprzez wpis do rejestru zabytków. Sięgający swymi początkami lat 30. XIII w. klasztor cystersów jest najcenniejszym i najstarszym tego typu zespołem województwa lubuskiego.

W projekcie zagospodarowano obiekt zabytkowy na cele organizacji imprez kulturalnych – koncerty organowe i kameralne. Udział w koncertach muzyków i turystów z kraju i zagranicy nadaje imprezom charakter międzynarodowy. Projekt wspierał rozwój turystyki poprzez wykorzystanie walorów środowiska kulturowego (cenny obiekt zabytkowy, imprezy kulturalne). Tym samym zwiększał turystyczną atrakcyjność całego regionu.

Rewaloryzacja obiektu, przypadająca na lata 50 i 60 XX w. okazała się niewystarczająca. Od kilku lat trwały nieprzerwanie prace konserwatorskie przy zabytkowym wystroju i wyposażeniu kościoła klasztornego. Ich efektem było systematyczne przywracanie wnętrzu świątyni pierwotnej świetności, nadanej jej przez działających tu wybitnych fundatorów i artystów. Wieloetapowy proces konserwatorski składał się z szeregu specjalistycznych prac wykonywanych przez dyplomowanych konserwatorów dzieł sztuki przy współpracy historyków sztuki i służb konserwatorskich.

Prace dotyczyły m.in. polichromii ścian. Stan zachowania polichromii kościoła był zły. Wnętrze kościoła klasztornego dobrze utrzymane na bieżąco, nie było poddawane poważniejszym zabiegom konserwatorskim i remontowym od 1968 r. Od tego czasu polichromia ścian uległa zakurzeniu, zabrudzeniu oraz złuszczeniu wskutek krystalizacji soli rozpuszczalnych w wodzie. Nieczytelne stały się subtelne różnice kolorystyczne ścian naw oraz w ołtarzach bocznych. Odnawiane były także stałe elementy wyposażenia wnętrza (ołtarze, stalle, ławki). Przywrócony został ich klasycystyczny, barokowy styl, poprawiane były złocenia. Konserwacji poddawane były też wszystkie obrazy. W wielu wypadkach werniks był pociemniały oraz położony na brudną warstwę malarską. Płócienne podłoża wielu z nich były również pofalowane (wszystkie medaliony w stallach prezbiterium, wielkie formaty). Panujące we wnętrzu warunki stałej, choć lekko podniesionej wilgotności względnej powietrza nie były najlepsze dla obrazów sztalugowych. Miedziane podłoża kilku innych obrazów wykazywały miejscową korozję, objawiającą się na licu zmianą barwną i osłabieniem przyczepności warstwy malarskiej. Warstwa malarska większości obrazów była lekko uniesiona, co wskazywało na okresowe kurczenie się podłoża płóciennego. Naprawiane były również organy, które przed realizacją projektu nie nadawały się ani do użytku liturgicznego, ani tym bardziej koncertowego. Urządzenia i elementy organów były zabrudzone i zakurzone. W wielu przypadkach wykazywała krańcowy stan zużycia. Elementy drewniane były niszczone przez szkodniki drewna, metalowe były naderwane lub pogięte.